Afryka to narkotyk

Posłaniec Warmiński 42/2012

publikacja 18.10.2012 00:15

Z Agatą Stankiewicz, świecką misjonarką z Bisztynka, rozmawia Łukasz Czechyra o odwróconej do góry nogami rzeczywistości, byciu jednocześnie mamą, pielęgniarką, nauczycielką i przyjaciółką. Przede wszystkim zaś o tym, że najważniejsze to po prostu być.

Agata pracuje z dziećmi – jest dla nich mamą, pielęgniarką, nauczycielką… Agata pracuje z dziećmi – jest dla nich mamą, pielęgniarką, nauczycielką…
s. Zofia

Łukasz Czechyra: Skąd pomysł, żeby jechać na rok na misje?

Agata Stankiewicz: – Zaczęło się niewinnie od kryzysu życiowego pod koniec studiów licencjackich. Co dalej? Studiować czy szukać pracy? W tamtym czasie bardzo chciałam gdzieś wyjechać – zaraz, daleko i na długo. Trafiłam na stronę internetową Salezjańskiego Ośrodka Misyjnego w Warszawie, a niedługo potem na weekendowe spotkanie formacyjne. Dopiero tam poczułam, że właśnie tego szukam. Zdecydowałam się przyjechać na kolejne spotkanie i już zostałam w SOM-ie ponad rok. Po odbyciu formacji wyjechałam na roczną misję do Zambii.

Jakie były pierwsze odczucia po przyjeździe na miejsce?

– Przez pierwsze dni nie mogłam uwierzyć, że to się dzieje naprawdę, że jestem w wymarzonej Afryce. Nie miałam jakichś szczególnych wyobrażeń i oczekiwań. Moje zderzenie z Afryką było takie, jakby ktoś wywrócił znany mi od dzieciństwa świat do góry nogami, a potem jeszcze nim potrząsnął. Po prostu wszystko jest tu inne niż w Europie. Od krajobrazów, jedzenia, wyglądu ludzi, aż po najtrudniejsze – zderzenie z kulturą. Na pewno trudno odnaleźć się w afrykańskim podejściu do czasu. Kiedyś np. dostałyśmy zaproszenie na spotkanie dla nauczycieli salezjańskich w Kasamie. Ustaliliśmy (zadziwiające, że za każdym razem Zambijczycy robią to ze śmiertelną powagą!) godzinę odjazdu. Piątek, 6.00 rano. Do Kasamy długa droga, więc musimy wyruszyć zaraz po wschodzie słońca. Wstajemy rano, jemy śniadanie. Jako że wycieczki jeszcze nie ma, bez pośpiechu idziemy na Mszę św. o 6.30. Po Mszy pomagamy wynosić gary z jedzeniem na podwórko. Około 8.00 jedna z sióstr z uśmiechem na twarzy informuje nas, że ciągle jest 5.00, więc odjedziemy o czasie. Potem jeszcze chwila na grę w piłkę, naukę afrykańskich piosenek, przywitanie się z każdym kolejnym przybyłym nauczycielem i zajęcie miejsca w autobusie. Kilka minut przed 10.00 wyruszamy! Przypada mi zaszczytne miejsce u boku Mr Ivansa – jednego z najstarszych nauczycieli naszej szkoły, z 10-letnim stażem pracy. Zaraz po tym, jak autobus ruszył, każe mi spojrzeć na zegarek. 9.43. Odwróć sobie teraz 9 do góry nogami. Widzisz? 6.43! Mieliśmy wyruszyć o 6.00. To nawet nie godzina spóźnienia! Czyli w zasadzie tak, jakbyśmy byli punktualni!

Jak wygląda codzienna praca świeckiej misjonarki?

– Do obiadu pracuję w przedszkolu. Potem do wieczora w oratorium – salezjańskiej świetlicy dla dzieci. To dwa inne światy. Przedszkole jest raczej dla bogatych. Oratorium to mieszanka wybuchowa, ale bardzo dużo jest dzieci żyjących na skraju nędzy. Czasami przychodzą po prostu głodne.

Dostępna jest część treści. Chcesz więcej? Zaloguj się i rozpocznij subskrypcję.
Kup wydanie papierowe lub najnowsze e-wydanie.