Kiedy pan Józef pierwszy raz wybrał się na pielgrzymkę rowerową, jeszcze nie wiedział, że jego wyprawa da początek dziełu, które ożywi duchowo wielu mieszkańców Kętrzyna. Spakował rzeczy, przygotował niezbędny sprzęt i pojechał na Jasną Górę. W trzy dni dojechał do Matki Bożej. – Pojechałem zwykłym góralem. Wziąłem plecak mojego nieżyjącego syna, bez specjalnych osłon. Ramiona miałem poobcierane. Na pośladkach bolesne odciski. Kiedy dojechałem na miejsce, byłem cały poobklejany plastrami – śmieje się Józef Banaszuk. Tak rozpoczęło się rowerowe pielgrzymowanie. W 2002 r. zorganizował kolejną pielgrzymkę na Jasną Górę. Tym razem pojechało z nim prawie 20 osób. Rok później wraz z Januszem i Franciszkiem wybrali się do Watykanu.

Mieć siłę i moc

Pielgrzymka do Watykanu była nie lada wyzwaniem. Przygotowania do niej rozpoczęły się wiele dni przed wyjazdem. Siostra Józefa, Ewa, wyszyła obraz Matki Boskiej Częstochowskiej. Mężczyźni oprawili go w ramy i wzięli z sobą z nadzieją, że uda im się spotkać z Janem Pawłem II. – Kiedy Duch Święty rozjaśni ci umysł w środku nocy, człowiek powinien się temu poddać. Wyjść z domu i coś zrobić z własnym życiem – wyznaje Józef. Po dziesięciu dniach jazdy rowerem byli na miejscu. Wzięli udział w spotkaniu na placu św. Piotra. Później spotkali się z Janem Pawłem II. Przekazali mu dar od mieszkańców Kętrzyna. – Spotkanie z ojcem świętym, bezpośredni kontakt, nieosiągalny kiedyś, a jednak dzięki głębokiej wierze i ogromnemu wysiłkowi możliwy... 18 czerwca 2003 r. trwa we mnie do dziś – przerywa na chwilę. – Klękamy, dzieje się coś niesamowitego. Czuję, jak emanują od ojca świętego dobroć, miłosierdzie, miłość i wielka moc, która mnie ogarnia. Nie czuję gorąca, zimna, lęku, nie mam żadnych problemów, moje intencje są wysłuchane. Życzenia od mieszkańców Kętrzyna oraz całej Warmii i Mazur, z okazji 25. rocznicy pontyfikatu papież przyjmuje w zamyśleniu, patrząc w moje oczy. wzrok i słowa przenikają w głąb serca. Dotykamy jego dłoni, otrzymujemy błogosławieństwo. To apogeum, myślę, że jest to kres życia, szczęście, wielkie przeżycie. Być lepszym, kochać ludzi, mieć siłę i moc na wszelkie przedsięwzięcia w życiu, nieść z godnością krzyż... – dodaje.

Wspierająca Matka

Spotkanie z Janem Pawłem II i ta myśl: „Kochać ludzi, poprawić świat, mieć siłę i moc” stały się początkiem większego dzieła. Na jednym ze spotkań z nieżyjącym już proboszczem parafii św. Jerzego w Kętrzynie ks. Mieczysławem Żuchnikiem, wywiązała się rozmowa. Mama księdza zapytała, czy nie warto by założyć jakieś stowarzyszenie. Ks. Mieczysław wspomniał wtedy, że w bazylice w Kętrzynie była kaplica pod wezwaniem św. Jakuba. Działało również Bractwo św. Jakuba. „A gdyby tak takie bractwo założyć?” – zaproponował.