Wieczorem, kładąc się na spoczynek, będziesz modlić się do swego dobrego Anioła Stróża, aby on kochał Jezusa w twoim imieniu, gdy ty będziesz spać, i abyś zbudziła się następnego ranka z aktem miłości. Jeśli będziesz wierna takiej modlitwie każdego wieczoru, on wiernie obudzi cię każdego ranka aktem »Jezu, Maryjo, kocham was, ratujcie dusze!«. Gdy rozpoczniesz w ten sposób dzień, będziesz dalej kochać, aż do spotkania z Jezusem”, napisała s. Konsolata.

Pierwszy wieczernik

Kiedy proboszczem parafii salezjańskiej przy ul. Bałtyckiej w Olsztynie był ks. Tadeusz Pawluk SDB, powstała wspólnota Królowej Pokoju. Gdy przeniesiono go do Czerwińska, zaczął przeglądać stare notatki, zagłębiać się w modlitwie, rozmawiać z Jezusem, by On ukazał mu miejsce do działania, by jego służba kapłańska przynosiła Boże owoce. – W Czerwińsku współpracował z innym salezjaninem ks. Józefem Gregorkiewiczem SDB – mówi Alicja Brzezińska-Krocz. Obaj kapłani w 2003 r. zaprosili na rekolekcje do Czerwińska nad Wisłą członków olsztyńskiej wspólnoty. – Tam ks. Józef przekazał „Orędzie miłości”, które wcześniej niósł do różnych klasztorów klauzurowych w Polsce. Mniszki klaryski kapucynki z klasztoru w Ostrowie Wielkopolskim poczuły wagę posłannictwa i objęły modlitwą starania ks. Józefa, a po jego śmierci (zm. w 2006 r.) stały się duchowym wsparciem dla kontynuatora tej drogi, ks. Tadeusza – mówi Ewa Jaczek-Harobik. Będąc w klasztorze sióstr, ks. Józef znalazł w biblioteczce mniszek „Orędzie miłości Serca Jezusowego do świata”, dotyczące życia i duchowości s. Konsolaty Betrone. Właśnie jej droga z Jezusem stała się wzorem do naśladowania. – Podczas rekolekcji ks. Józef przyszedł do nas z orędziem miłości. Owocem naszej tygodniowej modlitwy, adoracji Najświętszego Sakramentu i postu o chlebie i wodzie było tchnienie, że powinniśmy zorganizować spotkania, by dzielić się duchowymi owocami tych dni. Zainicjowaliśmy wieczerniki modlitwy w Czerwińsku – wspomina Alicja. Tak powstała Wspólnota Dusz Najmniejszych, która kroczy Maleńką Drogą Miłości na wzór s. Konsolaty. Był to początek dzieła, które dziś swym zasięgiem obejmuje całą Polskę, a na wieczerniki, czyli spotkania z głoszonym orędziem miłości, przyjeżdżają osoby nie tylko z naszej ojczyzny. Wieczernik modlitwy rozpoczyna się Różańcem, w centrum spotkania jest zawsze Msza św. i adoracja Najświętszego Sakramentu. Kończy się nabożeństwem do Bożego Miłosierdzia i indywidualnym błogosławieństwem. Co miesiąc te spotkania modlitewne odbywają się w Czerwińsku nad Wisłą, Różanymstoku, Gietrzwałdzie, Sątocznie, Ostrowie Wielkopolskim i Szczytnie.

Również sprawy trudne

Duchowość s. Konsolaty Betrone opiera się na przesłaniu św. Teresy z Lisieux. Podobnie formacja duchowa we wspólnocie. – Chcemy kroczyć maleńką drogą, wspierając Kościół nieustanną modlitwą w intencjach dla niego ważnych, o których przypominają papież, biskupi i księża. Wspieramy modlitwą dzieła Kościoła. My po prostu się modlimy – mówi Ewa. Wszyscy członkowie wspólnoty jednoczą się o określonych godzinach na modlitwie. O 9.00 odmawiają Koronkę do Ducha Świętego, o 12.00 „Anioł Pański”, o 15.00 Koronkę do Miłosierdzia Bożego, o 17.00 Różaniec, o 18.00 uczestniczą we Mszy św., o 21.00 zaś odmawiają Apel Jasnogórski. – Wiemy, że o tych godzinach w różnych częściach świata jednoczymy się i modlimy w intencjach Kościoła, naszych rodzin, świata. Jeśli ktoś prosi nas o modlitwę, również w zawierzonej nam intencji – podkreśla Alicja. Ile osób się modli? Tego nikt nie wie, bo nie istnieje lista członków wspólnoty. Tworzą ją przecież uczestnicy wieczerników, niektórzy z nich biorą udział w spotkaniach formacyjnych, dniach skupienia i rekolekcjach. – Ważnym fundamentem naszej formacji jest nieustanny akt miłości, którym żyła s. Konsolata. Ten akt miłości podyktował s. Konsolacie sam Jezus we wspomnianym orędziu, a brzmi on: „Jezu, Maryjo, kocham Was, ratujcie dusze!”. To modlitwa, a zarazem duchowa droga, która świadczy o charakterze naszej wspólnoty. Ten akt miłości ma przenikać całe życie i kształtować naszą codzienność. Na wszystko mówić „tak” z dziękczynieniem i każdemu „tak” z uśmiechem, czyli zawsze żyć miłością – mówi Alicja. Członkowie wspólnoty w ramach tak pojętej formacji starają się często czynić rachunek sumienia, czytać Pismo Święte i uczestniczyć we Mszy św., przyjmując Jezusa w Komunii. – Wszystko po to, aby nie walczyć ze światem, ale walczyć ze swoimi słabościami – mówi Ewa. Podkreśla, że dzięki temu zaczynają zmieniać się relacje w rodzinach, zaczynają rozwiązywać się codzienne trudności, co daje im siłę do tego, by iść z Chrystusem dalej. – Staramy się nie czynić niczego sami, a wszystko powierzać Bogu i Maryi, wsłuchiwać się w Ich słowa i zawierzać każdy moment życia, wszystko, by pełnić zawsze i we wszystkim wolę Bożą – dodaje Alicja. – Zawierzamy się, ufając, że to, co czyni Jezus i do czego dopuszcza, jest dla nas najlepsze. Nawet i choroba. Bo przecież są wśród nas i osoby chore – mówi Alicja. – Jesteśmy ludźmi twardo stąpającymi po ziemi, a życie przeżywamy w zgodzie z prawdą o nas. Jesteśmy poranieni, nosimy ciężary pokoleniowe. Wstępując do wspólnoty, każdy z nas wnosi do niej swój bagaż przeżyć, swoje wnętrze. A zatem i w naszej wspólnocie dzieją się sprawy trudne. Ale nasza droga to droga stawania się małymi po to, żeby miłość prawdziwa miała więcej miejsca w naszym życiu – mówi Ewa.

Coś się dzieje

Z czasem na wieczerniki zaczęło przyjeżdżać coraz więcej wiernych. Na ich prośbę spotkania organizowane są w nowych miejscach. Coraz więcej uczestników wspólnoty wyjeżdżało na pielgrzymki do sanktuariów maryjnych na całym świecie. Pojawiła się potrzeba przygotowywania materiałów formacyjnych. – Okazało się, że sama wspólnota to za mało. Stąd decyzja powołania Stowarzyszenia Katolickiego Konsolata, które zaczęło działać pięć lat temu. Pierwszym jego prezesem był Mariusz Miszewski – mówi Ewa, która obecnie sprawuje tę funkcję.