Krzysztof Kozłowski: Posługa w szpitalu jest walką o zbawienie. Dla niektórych to może być ostatni moment na pojednanie z Bogiem. Skąd mogą się brać dylematy?

ks. Karol Gresik: Braki w wychowaniu religijnym przekładają się na stosunek chorych i rodzin do cierpienia i doświadczenia nadchodzącej śmierci. Tam, gdzie jest ono głębsze, najbliżsi proszą księdza, by udzielił sakramentu chorych, by chory przyjął Komunię św. Natomiast tam, gdzie Pan Bóg był zapraszany do rodziny wyłącznie przy różnych okazjach, takich jak chrzest czy ślub, ludzie nie tylko nie myślą o tym, by zawołać kapłana, ale wręcz boją się sakramentów. One jawią im się niczym zwiastuny śmierci, przypieczętowanie faktu, że bliski nie ma już szans na życie. I, co ciekawe, coraz częściej takie podejście widoczne jest nie tylko wobec sakramentu chorych, ale też i wobec Komunii św. Jest lęk, takie poczucie, że Ciało Jezusa przyjmuje się jedynie w obliczu nieuniknionej, bliskiej śmierci. Proponując Komunię św., coraz częściej słyszę odpowiedź: „Ale ja jeszcze nie umieram”. Myślę, że ci ludzie chyba nie pamiętają, iż w wieku kilku lat przyjmowali Pierwszą Komunię św., choć nie byli przecież umierający. Czasami próbuję o tym przypominać, choć reakcje są bardzo różne. Tam, gdzie wiara jest żywa w rodzinach, ludzie troszczą się o to, by dziadek czy babcia, często rodzic, przyjęli sakramenty. Pamiętam panią, prawie 90-letnią, którą zapytałem po udzieleniu jej Komunii św., czy jeszcze czegoś potrzebuje. „Nie, przyjęłam właśnie Jezusa. Cóż więcej mi do szczęścia potrzeba? Jestem spokojna” – odpowiedziała. Słyszeli to inni pacjenci. Piękne świadectwo.