Świątynia, którą opiekuje się św. Paweł, to poewangelicki neogotycki kościół zbudowany w latach 1892–1895. Budowa nowego kościoła okazała się wtedy konieczna w rozwijającym się bardzo dynamicznie mieście – dość powiedzieć, że w Koloni Pangritza (dzisiejsze os. Zawada) mieszkało około 1200 ewangelików, a nowych przybywało. W czasie oblężenia Elbląga na początku 1945 roku kościół został poważnie uszkodzony, a następnie zdewastowany przez żołnierzy Armii Czerwonej, którzy w świątyni urządzili sobie stajnię dla koni. W takim stanie kościół przejęli latem 1945 roku franciszkanie.


Dzielą się wiarą


Zaraz po wojnie franciszkanie obsługiwali wszystkie elbląskie świątynie, ale z czasem ich działalność ograniczyła się tylko do kościoła św. Pawła Apostoła. W 1958 roku bp Tomasz Wilczyński przekazał franciszkanom na własność świątynię oraz budynek klasztorny w dawnej pastorówce. Parafia św. Pawła Apostoła została natomiast erygowana w 1980 roku. Obecnie wspólnota liczy około 8,5 tys. wiernych. Na terenie parafii działa Rycerstwo Niepokalanej, róże różańcowe, licząca około 60 osób wspólnota Odnowy w Duchu Świętym, dwie wspólnoty neokatechumenalne, Ruch Światło–Życie, Akcja Katolicka, chór parafialny, schola dziecięco-młodzieżowa, ministranci, lektorzy oraz rodziny skupione we Wspólnocie Liturgiczno-Ewangelizacyjnej. Każda grupa charakteryzuje się inną formacją duchową, odmiennym charyzmatem, ale wszystkie są wielkim bogactwem dla parafii – ich członkowie bardzo aktywnie włączają się w życie parafii, często dając świadectwo swojej wiary i zapraszając do siebie kolejne osoby.


Prorok w Elblągu


Każdego roku w parafii odbywa się koncert ewangelizacyjny połączony z odpustem. Co ciekawe, wiele osób nie zdaje sobie sprawy, że odpust parafia przeżywa 25 stycznia, kiedy wspominamy nawrócenie Pawła z Tarsu, a odpust kojarzony jest wyłącznie z 29 czerwca, kiedy obchodzimy uroczystość Świętych Apostołów Piotra i Pawła. Innym ciekawym faktem związanym z franciszkańską parafią w Elblągu jest postać o. Andrzeja Klimuszki – przez wielu uważanego za jasnowidza i uzdrowiciela. Faktycznie, wiele świadczy o tym, że o. Klimuszko posiadał dar prorokowania i był wybitnym znawcą medycyny i ziołolecznictwa. Bardzo mocno wpłynął również na Elbląg, który uhonorował go m.in. pośmiertnie honorowym obywatelstwem. Współbracia franciszkanie zwracają jednak uwagę, że trzeba się skupić przede wszystkim na tym, na co największy nacisk kładł sam o. Klimuszko – na Eucharystię i sakrament pojednania. Trzeba bowiem zaznaczyć, że najważniejsze uzdrowienia o. Klimuszki dokonały się w konfesjonale.