Nie lubiłam poezji. Wszystko przez szkołę, kiedy omawialiśmy i interpretowaliśmy wiersze. Wczytywałam się w piękne słowa, metafory i porównania. Kiedy opowiadałam, co czuję i jak rozumiem strofy, zazwyczaj słyszałam, że to nie tak, że czegoś nie pojmuję, że mam dochodzić do innych wniosków. Jak kochać coś, za co człowiek jest krytykowany? Jak kochać coś, czego – zdaniem nauczyciela – się nie rozumie? I choć gdzieś w głębi duszy czułam, że za tym tęsknię, odłożyłam poezję na półkę z innymi książkami. To nie dla mnie – myślałam – mówi Julia Zyśk.