Poezje leżały... Nie, nie poezje, a wierszyki leżały dłuższy czas w „szufladzie”, zapisane na różnych karteczkach. Pewnego dnia odważyłem się kilka z nich przeczytać na spotkaniu wspólnoty oazowej w Nikielkowie. Dokładnie dwa wierszyki. Tak się zaczęło – wspomina pan Waldemar. Usłyszała je również organistka, Aleksandra Szczeciula. To ona kazała zebrać całą poezję. – Od tego momentu Oli nie można było już zatrzymać. Wierszyki zaczęły żyć swoim życiem. W zasadzie to wszystko. Jestem do tej pory w lekkim szoku, jak to się dalej toczy – uśmiecha się poeta.