Przegląda swoje liczne tomy wierszy, każdy z nich ma ponad dwieście stron. Mówią o wszystkim: o lektorach z ostródzkiej parafii, sąsiadach, pięknie przyrody, zbieraniu jagód, w końcu o relacji z Bogiem i miłości do Maryi, które wyznaczyły drogi jego życia. Wierszokleta (jak sam o sobie mówi) w swoim wierszu opisuje chwile sprzed sześćdziesięciu lat, kiedy składał śluby zakonne:

„A uroczyste śluby w Gdańsku – krzyżem leżałem w kaplicy./ Była to niedziela, więcej było ludzi i wszyscy zakonnicy./ Poświęciłem swoje lata i życie, że jestem w zakonie./ Czas szybko mija, a moja świeczka jeszcze płonie.”