Jedyna kobieta, której tekst prawodawczy dla żeńskiego życia konsekrowanego został zatwierdzony bullą papieską jako Reguła to św. Klara, za której przykładem życia wciąż podąża wiele kobiet. Jedną z takich wspólnot są mniszki klaryski kapucynki ze Szczytna. 

Dwie cechy charakteryzują życie wspólnoty sióstr świętej Klary: „święta jedność i najwyższe ubóstwo”.
- Tak definiuje je tekst Bulli papieża Innocentego IV zatwierdzającej Regułę z 1252 r. Centrum życia klarysek jest Jezus Chrystus, źródło jedności między siostrami i ich jedyne bogactwo. Jak mówią Konstytucje naszego zakonu: „Każda nasza wspólnota, jako prawdziwa rodzina zebrana w imię Pana, cieszy się Jego obecnością i uznaje, że jest ożywiona miłością Bożą rozlaną przez Ducha Świętego. Miłość siostrzana daje nam poznać, żeśmy przeszły ze śmierci do życia” - cytuje s. Weronika od Jezus, opatka wspólnoty.

W poznaniu św. Klary pomogli jej bracia kapucyni.
- Podali adres i zachęcili, by pojechać do sióstr w Szczytnie, tak jestem tutaj już 17 lat - wspomina, podkreślając, że w świętej pociąga ją miłość do Chrystusa ubogiego i ukrzyżowanego oraz wierność.
- W dzisiejszym życiu, które rozpędza się nawet tu za klauzurą, to dbanie o najważniejszą relację, indywidualną z Nim. Ona kosztuje, bo mi daleko do ideału św. Klary. Każdego dnia, gdy Pan otwiera mi oczy i daje w darze nowy dzień, mam szansę by wracać, podnosić się. Św. Klara pisze do św. Agnieszki: „Wpatruj się umysłem w zwierciadło wieczności, wznieś duszę do blasku chwały, przyłóż serce do obrazu boskiej istoty i przez kontemplację cała się przemieniaj w obraz samego bóstwa, abyś i ty odczuła to, co odczuwają przyjaciele kosztując ukrytej słodyczy, zachowanej od początku przez Boga dla tych, którzy Go miłują” - wyznaje opatka i podkreśla znaczenie życia wspólnotowego.
- Ono jest wielkim darem dla mnie i wyzwaniem. Bo nikt inny, a tylko siostry i życie wspólne jak termometr sprawdzą poziom miłości w sercu - dodaje.

Obecnie w klasztorze w Szczytnie przebywa 14 sióstr profesek wieczystych i jedna nowicjuszka tuż przed pierwszymi ślubami. Od marca do lipca teren klasztoru stał się również domem dla uchodźców z Ukrainy.
- Gościłyśmy 11 osób (w tym 7 dzieci), z Kijowa i z okolic Żytomierza. Zaofiarowałyśmy im miejsce zamieszkania - domek gościnny poza klauzurą. Było to dla nas wielkie wyzwanie: zapisanie dzieci do szkoły, przedszkola, szukanie pracy, nieoczekiwane sytuacje zdrowotne wymagające pomocy medycznej.  Dostałyśmy na ten cel wsparcie finansowe od naszych sióstr z Włoch oraz od Rycerzy Kolumba. Doświadczyłyśmy też wsparcia ze strony mieszkańców naszego miasta i naszych klasztornych dobrodziejów. Nasi goście wrócili do swoich domów w drugiej połowie lipca, pełni wdzięczności za okazane im dobro. Mają z nami kontakt, informują, że są bezpieczni i pytają, co u nas - opowiada.

Jak zauważa, wyzwań za klauzurą nie brakuje.
- Nieustannie jest jedno: nawracać się, zaczynać każdego dnia od nowa, pogłębiać relację z Chrystusem tak, aby owocowało to konkretną miłością siostrzaną: wyrozumiałością dla słabości drugiej i wybaczeniem. Słowa testamentu św. Klary są dziś aktualne dla każdej z sióstr: „Aby zawsze się starały iść drogą świętej prostoty, pokory i ubóstwa, i prowadzić życie święte, tak jak od początku naszego nawrócenia do Chrystusa byłyśmy pouczone przez świętego naszego Ojca Franciszka” - cytuje s. Weronika.

Święta Klara to nie tylko patronka i wzór dla sióstr zakonnych, ale również dla współczesnego człowieka żyjącego w świecie.
- Może być inspiracją w wielu aspektach: jako kobieta wiary, oddana Chrystusowi i wierna do końca, posłuszna Kościołowi, mistrzyni modlitwy, kochająca siostra i matka dla swoich sióstr - w wymiarze bardzo zwyczajnym, ludzkim, zasłuchana w słowo Boże i wiernie je realizująca - wylicza.