Ks. Piotr Sroga: W waszej parafii tłumy ludzi stoją w kolejce do konfesjonału każdego dnia. Czy to dla Ojca nowe doświadczenia?

O. Tomasz Witosławski: Wcześniej byłem na placówkach typowo duszpasterskich, gdzie dominowała praca w szkole i parafii z młodzieżą i dziećmi. Była zupełnie inna dynamika, bo realizowałem się w grupach duszpasterskich. Tutaj natomiast akcent położony jest na sakrament pojednania. Zresztą, nie da się inaczej, bo taki jest charakter tego miejsca i parafii.

Rytm dnia ojców jest przez to nieco inny niż w zwykłej parafii...

Wydaje się, że jest to spokojne zajęcie, ale jesteśmy podporządkowaniu służbie ludziom, którzy przychodzą się spowiadać. Dzięki przełożonemu próbujemy się intensywnie angażować. Właściwie spędzamy dwa dni w tygodniu w konfesjonale. Także jeśli ktoś przyjdzie poza godzinami dyżurów, nie jest odsyłany z kwitkiem.

Co jest najważniejsze w posłudze spowiednika?

Staram się zawsze kierować oczy penitenta na Chrystusa. Wszystko trzeba oddać Jezusowi. Jest we mnie czasami taka pokusa, że chciałbym zobaczyć to, co się stało w życiu tych ludzi po spowiedzi. Mam czasem wrażenie jakbym pomógł, ale pewności nie mam. Są sytuacje, kiedy nie można rozgrzeszyć. Dzieje się to, gdy osoba się spowiadająca nie chce się otworzyć, chce zostać na poziomie grzechu. Trudno zgłębić wtedy motywacje, ale tak jest. Staram się wtedy zwrócić uwagę na miłość Jezusa. On wydaje się za nas i pokazuje nam, jak bardzo jesteśmy dla Niego ważni.