Pierwsze lata XIV wieku. Wiosna, czas pracy na polu. Woły ciągną sochę, za którą podąża oracz. Ziemia poznaczona równymi skibami pozostaje w tyle. Zbliża się zachód słońca, pora wracać do domu po całym dniu ciężkiej pracy. Ale trzeba jeszcze kawałek zaorać... ciężko, pod górkę. Odczuwają to nawet zwierzęta. Nagle socha zapiera się, woły mocniej szarpią, jednak nie dają rady, stają. Oracz chce już skarcić zwierzęta, lecz nagle pole się zmienia – mimo wieczoru jaśnieje niczym w południe.