Obok olsztyńskiego młyna zgromadziła się grupa osób. Ustawili się w okręgu, wznieśli ręce ku górze, a po chwili po okolicy rozniósł się ich głos: „Kochany Tatusiu!”. Dalsze słowa modlitwy „Ojcze nasz” odbijały się echem od budynków po drugiej stronie torów. Potem chwycili się za swoje zmęczone i utrudzone dłonie, miejscami czerwone, z brudem pod paznokciami, spierzchnięte, niektóre poranione – wszystkie stęsknione za drugą dłonią.