W piękne jesienne popołudnie pani Zofia siedziała na ławce w parku i czytała tygodnik. Dostrzegając kątem oka elementy charakterystyczne dla „Gościa Niedzielnego”, postanowiłem z nią porozmawiać.
Nie milkną echa dyskusji i komentarzy na temat opublikowanego 15 września raportu niezależnej eksperckiej komisji badającej sprawę oskarżonego dominikanina Pawła M.
Świat w klatce, kontrowersyjne gale. Przesuwanie granic patologii – wielki tytuł opatrujący tekst na stronie internetowej polskatimes.pl brzmi złowieszczo. I trudno się dziwić, skoro opisywane w tekście zjawisko faktycznie świadczy o degradacji mediów i ich odbiorców.
Polskie siostry karmelitanki żyjące na Islandii opowiadały mi o swoim ogrodzie. Trudno w klimacie tak chłodnym sprawić, by ziemia przynosiła obfite plony. Korzystny jednak dla wzrostu roślin ze względu na ilość światła, które na nie pada, jest czas, gdy słońce praktycznie nie zachodzi. Dzień polarny.
Pierwszy wrześniowy numer zamknięty został w klimacie lekko depresyjnym. Trudno się dziwić, aura się zmienia, niebawem rozpoczynie się ostatni kwartał roku 2021. Chmury, szaruga i dużo deszczu – „lekko depresyjnie”, tak się mówi, prawda? Depresja jest jednak bardzo poważną chorobą i – jak przekonuje w bieżącym numerze „Gościa Niedzielnego” profesor Irena Krupka-Matuszczyk – nie chodzi w niej o spadek nastroju wywołany deszczową pogodą czy brakiem słońca.
Nie umiem postawić diagnozy i powiedzieć, co właściwie dzieje się w naszym kraju w związku z sytuacją na białoruskiej granicy, koczującymi tam ludźmi, politykami urządzającymi show i festiwalem przekleństw.
Słynne przemówienie Martina Luthera Kinga z 28 sierpnia 1963 roku, które przeszło do historii amerykańskiego oratorstwa, rozpoczynało się od słów: „Miałem sen”.
Niby zupełnie przez przypadek, ot tak, na chybił trafił, wpadł mi w ręce tekst sprzed lat, a mianowicie przemówienie Jana Pawła II do jego Rady do spraw Środków Społecznego Przekazu.
Nie ten kaznodzieja gorszy, któremu poskąpiła Opatrzność daru pięknej wymowy, lecz raczej ten, któremu poskąpiła słuchu i wzroku, by dostrzegł, kim jest jego słuchacz i co go naprawdę trapi.
Trudno oprzeć się wrażeniu, że ci, którym się wydaje, iż mają bardzo wiele do powiedzenia na temat tego, jak zmienić świat, najczęściej nie wnoszą do tego świata nic nowego.
Wygląda na to, że Twoja przeglądarka nie obsługuje JavaScript.Zmień ustawienia lub wypróbuj inną przeglądarkę.
